Królestwo Boże według Krissa

Ten wpis także nie da się zawrzeć w jednym dużym epistole, ponieważ sporo jest tego, co chciałbym przekazać na łamach mojego bloga, a dawno nic już tutaj nie pisałem. Przez ten czas, nazbierało się tego co nie miara. Zaczynając więc koniec opowieści, zapraszam zainteresowanych do lektury w której będzie się działo oj będzie. Obecny wpis, wypadało by rozpocząć słowami piosenki Kazika, która swojego czasu, była wielkim przebojem i była maglowana przez wiele stacji radiowych: "No i stało się, stało się, to co miało się stać. Noż Kurwa jego mać"! Niestety, ale łagodniejszy początek po prostu tutaj nie pasuje. To chyba już naprawdę ostatni wątek z cyklu biografia nie biografia, ponieważ życie właśnie dzisiaj dopisało wspomniany koniec. Obudziłem się rano i jakoś coś wzięło mnie jak nigdy na sprzątanie mieszkania. Ki czort? Ale na odpowiedź nie musiałem długo czekać, bo tylko kilka godzin. Siedzę ja sobie przy komputerze i zastanawiam się co tu dzisiaj ze sobą począć, bo przecież Martyna milczy, nie odbiera moich telefonów itp. Kiedy nagle, kukułka mojego huawey’a oznajmiła mi, że właśnie przyszedł sms. Dzień wcześniej, była u mnie przyjaciółka, której opchnąłem laptopa i myślałem, że to ona pisze, o wrażeniach itd. Laptop był dość fajny z różnymi wodotryskami, które kobiety patrzące na wygląd i przeróżne wizualne detale, uwielbiają, bo m.in. miał podświetlaną klawiaturę. Biorę więc mojego hu do ręki a tam, sms i owszem, ale nie od przyjaciółki, a od Martyny. "Będę za dwie godziny". Przyznam, że po pierwsze bardzo mnie zdziwił tak lakoniczny sms bo co to znaczy: "Będę za dwie godziny"? A gdybym ja w tym czasie był np w Krakowie? Normalnie, to pisząc smsa, prócz przybliżonego czasu, określa się też miejsce gdzie miałbym ewentualnie na kogoś takiego czekać. A zatem, sms taki powinien brzmieć: Będę za dwie godziny, siedź w domu, albo będę za dwie godziny czekaj na dworcu pod zegarem. Tym czasem, "będę za dwie godziny" i nic więcej. Postanowiłem gwoli uściślenia, zadzwonić do niej i co? Poczta głosowa, a zatem, nadal jest blokada na moim numerze. Zadzwoniłem więc do niej z innego telefonu, ale i tu skutek był podobny, ponieważ nie odbierała telefonu. Kiedy odłożyłem słuchawkę, zadzwonił wreszcie telefon. Myślę sobie, pewnie Martyna oddzwaniai odebrałem, a w słuchawce głos automatu: "Nie mogę rozmawiać, prowadzę samochód". Wiadomość się skończyła i połączenie zostało przerwane. Czas jakiś jeszcze stałem ze słuchawką w ręce, zastanawiając się, jakim cudem Martyna mogła prowadzić samochód skoro nie ma prawa jazdy,nie pracuje, a zatem nie ma kasy, nie pracuje, a zatem nie ma ubespieczenia jakby coś i w ogóle nie ma kasy na nic, a mimo to, przeżyła te 3 miesiące jak? O to jest pytanie. Ale zacznijmy od początku. Kiedy myślałem, że przeprowadzka do Wrocławia wreszcie ustabilizuje nasze życie, Jakże się pomyliłem. Po udanej przeprowadzce, po jakichś trzech dniach Martyna powiadomiła mnie, że musi wracać na mazury, bo dzwoniła jej matka i powiedziała jej, że ponoć jej babcia miała jakiś tam wypadek. Przewróciła się czy coś? tego nie wiem. Owszem, Martyna w łazience przeprowadzała w trakcie toalety jakąś rozmowę telefoniczną, której nie słyszałem dokładnie bo jednak nie wypadało mi stać pod drzwiami i podsłuchiwać, ale z tego co słyszałem, Martyna była dość wzburzona. Powiedziała mi też, że jej braciom w niemczech sąsiedzi zalali łazienkę i poprosili ją, żeby przyjechała im pomóc bo oni nie bardzo mają czas, żeby to ogarnąć bo mają sprawy firmy na głowie, czy Martyna nie mogłaby przyjechać itd. Następnego dnia rano, Martyna leżąc obok mnie w łóżku, zamówiła busa do niemiec, który przyjechał dość szybko. Miała tylko godzinę na spakowanie się i w drogę. Wszystko to, miało miejsce przed świętami Bożego narodzenia. Obiecała mi, że przed sylwestrem wróci, żebyśmy mogli ten nowy rok, a ściślej mówiąc, jego początek spędzić razem, ponieważ jak stwierdziła, prosto z tych niemiec, razem z braćmi, będzie jechała na mazury, żeby święta spędzić z rodziną. Wszystko byłoby ok gdyby nie pewne wydarzenia mające miejsce w trakcie jej nieobecności. A zatem, spakowała malutki plecak, pożegnała się ze mną i wsiadła do busa. Jakiś czas po jej wyjeździe dostałem na messengera ciekawą rozmowę od jej kuzyna, którą pozwolę sobie tutaj przytoczyć. Oczywiście nie całą, ale najciekawsze linijki i oczywiście bez imion, prócz pewnego Dawida, który w tej rozmowie ma kluczowy udział. A o to ona: "Kuzyn Martyny:
No a Ty to kto dla niej?
Pewien Dawid
Jej niedoszły chłopak I kolega z pracy
Kuzyn martyny:
Hmmm, Martyna podobno jest w Grajewie
Pewien Dawid
co ty gadasz a miała być we Wrocławiu?
Kuzyn Martyny:
Miałabyć, ale podobno coś tam się stało w rodzinie, że musiała podobno pojechać do Grajewa.
Pewien Dawid:
to powiedz żeby odezwała się do mnie bo się martwię o nią
Kuzyn Martyny:
No dla mnie też to wszystko jest to dziwne, no ale wiesz, co ja moge. Ona jest dorosła, więc chyba wie co wyprawia.
Tzn znam Krzyśka z Wrocławia, wporządku człowiek, ale czy rzeczywiście ona chce z nim być, nie wiem.
pewien Dawid:
Aha spoko to ona do chłopaka jechała a nie do lekarza no spoko Fajnie to usłyszeć Szok, ona jest dwu licowa Dobra nie ważne odezwij się do niej i powiedz że martwię się o nią
Kuzyn Martyny::
No a kiedy ona Tobie mówiła, że chce z tobą być? Kiedy się widzieliście?
Pewien Dawid:
Przed wyjazdem No i po przyjeździe mieliśmy się spotkać, Nawet na święta
Kuzyn Martyny:
Podobno ona ma się przenieść do Wrocławia, słyszałeś o tym?
Pewien Dawid:
No tak pomagałem jej się pakować
Kuzyn Martyny:
No a co z jej pracą? Zwolnili ją, czy sama odeszła?
Pewien Dawid:
Sama odeszła
Kuzyn Martyny:
No a kiedy miała wrócić z tego Wrocławia?
Pewien Dawid:
Nam o pół roku. No i na święta miała być tu. Masakra zawiodłem się na niej. A tak jej pomagałem szok
Kuzyn Martyny
Weź coś więcej jeszcze opowiedz.
Pewien Dawid
A co mam jeszcze nasz seks ci opowiedzieć? masakra". Reszta rozmowy to już insza inszość. Czy ja zawsze muszę mieć pecha do kobiet? Czy to się nigdy nie skończy? Czy są na tym świecie jeszcze jakieś kobiety, które warte są cokolwiek? CDN.

Jako suplement, postanowiłem jeszcze dopisać kilka słów do tego, co już wiecie. Kiedyś pewnej nocy, zapytałem Martyny, co skłoniło ją do tego, że zainteresowała się właśnie mną, bo przecież w naszym przypadku z punktu widzenia świata to nie może się udać. Za wiele jest przeciwności. I zacząłem jej je wymieniać. Posłuchaj Martynko, ale przecież po pierwsze i chyba najważniejsze w tym wszystkim, to jest różnica wiekowa jaka między nami zaistniała, pamiętasz ją? nie? no to przypominam, że między nami jest 24 lata różnicy. Czy po myślałaś, co będzie kiedy ja osiągnę 70 lat? ile wtedy ty będziesz miała? Ze strony martyny padła odpowiedź: "To nie jest ważne, ważne jest to, żebyśmy się między sobą dogadywali". Ok. Po drugie, obecnie jestem osobą nie pracującą i mam tylko rentę, na dodatek socjalną. Martyna: "Nieszkodzi, pujdziemy do pracy i jakoś damy radę". Ja, a co będzie, jeśli nie znajdę pracy tak szybko, jakbyśmy chcieli, od choćby na mój wiek? I jeszcze jedno, jak zapewne wiesz, mieszkam w mieszkaniu socjalnym, z którego w każdej chwili mogę wylecieć z różnych powodów. Choćby z takiego, że jak zacznę pracować, mogę przekroczyć kryteria założone w przepisach i wylądujesz ze mną niewiadomo gdzie. Martyna: "Nieszkodzi, jakoś damy radę, bo w końcu nie kasa jest najważniejsza A w razie co, wynajmniemy coś". Bądź ze mną szczera Martyna i powiedz mi dlaczego ja? Martyna: "Nic na to nie poradzę, że zawróciłeś mi w głowie". I Jak tu zbić taki argument? Ma ktoś jakiś pomysł? Tych pytań było więcej i na niemal wszystkie ona miała odpowiedź z argumentami nie do zbicia. cóż mi pozostało? chyba pogodzić się ze swoim losem, którego nie planowałem. Cały nasz związek, martyna zainicjowała, a ja dałem się ponieść fali uczuć i tak płyniemy, a gdzie zapłyniemy? Czas pokaże. Morze uczuć to szerokie morze z naciskiem na słowo szerokie, ale w komentarzach zauważyłem zdanie, że jak nam się uda, to mam do pisać ciąg dalszy. A zatem, jak się uda, obiecuję, że dopiszę, a póki co, to tyle w kwestii Martyny. Sam bym sobie też życzył, żeby nam się udało, ale jak zawsze, życie zweryfikuje wszystko.

Po wizycie w niemieckiej klinice, Martyna zaczęła szybko wracać do zdrowia i mogliśmy zacząć całą akcję z jej przeprowadzką do Wrocławia z którą też niemało mieliśmy przejść. Tak na marginesie, to Martyna ma dość specyficzny styl myślenia, ponieważ, kiedy już udało mi się z nią skontaktować po tej niepokojącej ciszy, i kiedy już nareszcie odezwała się z niemiec na messengerze, zapytałem jej, dlaczego nic mi nie powiedziała. Na to ona: "Przepraszam, ale nie chciałam cię denerwować". Chyba lepiej jest wiedzieć, że ktoś gdzieś tam jest, niż zadręczać się milczeniem tego kogoś no nie? Kiedy ona milczała i była niedostępna, ja wiedząc o jej problemach zdrowotnych, wyobrażałem sobie różne scenariusze, że może ktoś się spóźnił i ona już z powodu tego krwotoku przeniosła się do nicości, a może jest nieprzytomna i cierpi, a ja nic nie mogę zrobić itp. Jej dolegliwości, okazały się dość poważne stąd i moje obawy o nią. No ale wracajmy do przeprowadzki. Pierwsze problemy zaczęły się już na samym początku bo szukaliśmy jakiegoś w miarę taniego transportu, który przewiózłby cały majdan Martyny z Białego stoku, do Wrocławia. Obdzwoniłem wiele firm transportowych, ale każda miała tak zaporowe ceny, że powoli zacząłem tracić nadzieję, na powodzenie naszego przecięwzięcia. Mieliśmy od naszych znajomych wiele pomysłów włącznie z tym, żeby wysyłać na raty paczki po 7 kilo z adnotacją, że jest to dla osoby niepełnosprawnej. Powiem wam, że dzisiaj, jak już widziałem te kartony, to byłby to pierwszy pomysł, jaki bym odrzucił na samym początku. Realizując ten pomysł, po pierwsze zbytnio rozciągnęłoby się to w czasie, a po drugie, szkoda było miejsca w tych kartonach na jedyne 7 kilo. One aż się prosiły o większy ładunek i tak zaczęło się poszukiwanie kartonów. Przez niemal dwa tygodnie, Martyna przemierzała Biały stok od sklepu do sklepu, pytając o jakieś duże kartony i przez dwa tygodnie nie przynosiło to żadnych rezultatów. Wiem jak było, bo kiedy ona podróżowała po sklepach, cały czas byłem z nią, że tak powiem na linii i słyszałem jak jej w sklepach odpowiadano. Po tych dwóch tygodniach niepowodzeń kartonowych, Martyna nawiązała kontakt przez messengera ze swoim przyjacielem, który jest w anglii i opowiedziała mu o naszych kartonowych problemach. Okazało się, że ten jej przyjaciel, pracował kiedyś w jednej z Białostockich biedronek i że zna kierowników tejże. Zadzwonił do swojej byłej pracy, po gadał z kim trzeba, po czym, przekazał Martynie radosną wiadomość, że kartony będą na nią czekać rano w konkretnej biedrące. Następnego dnia pojechała pod wskazany adres, ale okazało się, że przyjechała jeszcze za wcześnie, i że obiecane kartony nie są jeszcze puste, więc kazano jej przyjechać tego samego dnia około 16stej. Kiedy nadeszła chwila ponownej wizyty w biedrące, Martyna zamówiła taksi i pojechała. Tym razem czekało na nią 7 kartonów, które tą samą taksówką przywiozła do siebiei zaczęło się wielkie pakowanie. W jakieś dwa dni już była spakowana, tyle, że nie do końca, bo nadal brakowało jej przynajmniej pięciu. Teraz już Martyna miała namiary na kierownictwo biedronki, więc zdobycie kartonów stanowiło mniejszy problem i po jakimś czasie i to się udało, ale nadal wisiał nad nami problem transportu tych kartonów z Białego stoku do Wrocławia. Do dzwoniłem się wreszcie, do białostockiej spedycji, gdzie radośnie po informowano mnie, że Martyna powinna zakupić paletę i spakować wszystko na tą właśnie paletę, bo tak będzie taniej, problem tylko był taki, że Martyna mieszkała w blokowisku, a pani w spedycji powiedziała mi, że na samochód który miałby zabrać paletę, trzeba czekać do 72 godzin. Ech no to świetnie pomyślałem sobie, jestem ciekaw jak Martyna to rozwiąże, przecież nie będzie trzech dób siedzieć przed blokiem i pilnować palety, żeby jej nikt nie rozkradł i tu też zaczęło się kombinowanie i rozmyślanie, kto mógłby jej udostępnić kawałek własnej posesji na czas oczekiwania na samochód. Niestety, ale i tu niczego sensownego, nie udało nam się wymyśleć. Wróciliśmy więc do pierwszego pomysłu z szukaniem jakiegoś taniego w miarę transportu i umieściłem ogłoszenie na facebooku w czym pomogła mi również Julitka, jedna z eltenowiczek, której w tym miejscu pragnę po dziękować za zaangażowanie. Ani moje, ani Julitki ogłoszenia nie przyniosły rezultatu. A tak się mówi o koleżeńskiej pomocy, że wystarczy tylko dać ogłoszenie, a chętni "sami się po sypią". Teraz wiem, że to jedna wielka lipa. Przekonałem się o tym na własnej skórze. W kwestii ogłoszenia nie było, ani jednego odzewu. Jakoś uczepiłem się tej spedycji i wydzwaniałem do Babki i próbowałem ją wziąć na zwykłą ludzką litość, mówiąc jej, że Martyna jest schorowana, a zresztą jak pani sobie wyobraża, żeby dziewczyna sterczała przypalecie trzy doby, aż ktoś się zlituje i przyjedzie itp. Wreszcie babka powiedziała, że jak Martyna przyjdzie do niej któregoś dnia przed 12stą w południe, to może uda się wysłać samochód po paletę jeszcze tego samego dnia. Nooo, to już brzmiało nieco lepiej kilka godzin, to nie trzy doby no nie? Te kilka godzin, to Martyna chyba da radę. Wyszło jednak inaczej i dużo lepiej, bo Martyna na drugi dzień rano wybrała się do babki, a ta po wydrukowaniu listu przewozowego i zaadresowaniu, Dała Martynie numer do kuriera, który będzie mógł zabrać jej paletę do Wrocławia. Martyna zapakowała paletę wspólnie z kolegą i w 5 mniej więcej minut zjawił się kurier, który zabrał paletę. Martyna za całą przyjemność, zapłaciła około 200 pln i za dwa dni wyruszyła pociągiem na Wrocław. Dzień później przywieziono jej rzeczy, a na kolejny dzień drugą część przesyłki. TEraz uż nareszcie jest jak ma być i mieszkamy razem.

Koniec balu, panno lalu 😀

W trakcie takich rozmów więź między nami zaczęła się coraz bardziej zacieśniać. Pewnego razu, kiedy znowu prowadziliśmy naszą nocną rozmowę, Martyna całkiem przypadkowo, a może i nie, wspomniała o swoich drastycznej przygodzie z dawnych czasów i w pewnym momencie chyba się z reflektowała, bo urywając w połowie zdania, stwierdziła: "Albo nie. opowiem ci o tym jak się spotkamy, bo teraz chyba nie jestem na to gotowa". Opowieść Martyny jednak była doprowadzona do momentu w którym każdy, gdyby dobrze pomyśleć, doszedł by do rozwiązania i ja wypowiedziałem jedno słowo, które Martyna bardzo cichym głosem potwierdziła. Szczegułów nie będę zdradzać ponieważ, jestem pewien, że Martyna spewnością by sobie tego nie życzyła. Dość na tym, że jeszcze bardziej, zacieśniły się po tej rozmowie między nami nasze więzi. Od tej pory niemal wszystko się zmieniło diametralnie i już nic nie było takie samo. Szacunek i podziw jaki zdobyłem dla tej dziewczyny, zadziwił mnie samego. W porównaniu z moimi trzema poprzednimi związkami, to relacja jaka zrodziła się między mną i Martyną o niebo przewyższała wszystkie trzy. Słuchając noc w noc przeżyć Martyny, przestałem się dziwić temu, że ona jest inna niż większość dziewcząt w jej wieku. Na samym początku nie zauważałem tego, albo nie zwracałem na to większej uwagi, traktując Martynę jak koleżankę, lub w najlepszym przypadku przyjaciółkę. Jednakże od pamiętnej rozmowy, coś między nami się stało, coś spowodowało, że finał był do przewidzenia. W czerwcu będąc w Krakowie, poznałem Martynę i przegadałem z nią przez telefon, 2 miesiące. Cały lipiec i sierpień A 25stego września, Martyna pojawiła się we Wrocławiu na dworcu. Wcześniej jednak, w naszych rozmowach, ustaliliśmy, że Martyna się do mnie wprowadzi Jako moja pełnoprawna dziewczyna. Oczywiście, pomijam nasze rozmowy prowadzące do tej decyzji, ponieważ dużoby pisać i rozwodzić się, przytaczając dialogi, które i tak są oczywiste, a które to dialogi już dawno krążyły między nami sugerująco, popychaj,ąc nas ku sobie. Decyzję o jej przeprowadzce też poprzedziło wiele dziennonocnych rozmów przy każdej okazji, ale nie obyło się bez problemów i jej przeprowadzkę poprzedziły pewne wydarzenia. Już kiedy Martyna była u mnie Z niewiadomych mi powodów, co jakiś czas atakowały ją bóle brzucha o dość dużej sile i nawet sama Martyna nie wiedziała co to jest, twierdząc, że z brzuchem to ona od małego miała problemy, a lekarze twierdzili, że wszystko jest ok. Do momentu, aż kiedyś z pracy nie zabrało jej pogotowie. W tym miejscu też przemilczę przyczynę jej bóli. Dość na tym, że przez niemal 3 lata, jej lekarz prowadzący twierdził, że nic się nie dzieje. Lekarz ten, od Martyny za samą wizytę, kasował180 pln. Martyna po tygodniu pobytu u mnie, wróciła do siebie i pewnego dnia, kiedy rozmawiałem z martyną, znowu rozbolał ją brzuch, ale tak mocno, że nie mogła mówić, ani się poruszyć. Po wzięciu leków przeciw bólowych jakoś tam mogła chodzić. Stwierdziłem, że dość tego i ja znajdę jej lekarza, który się nada. Wspólnymi siłami bo i ona przeglądała internet w tym celu, znaleźliśmy lekarza, który miał nawet 100 procent pozytywnych opinii. Martyna jeszcze tego samego dnia zarejestrowała się do niego na wizytę i pojechała autobusem, a ja siedziałem na szpilkach martwiąc się, żeby jej podczas tej podróży się nie pogorszyło. Lekarz ten stwierdził, że Martyna dostała wewnętrznego krwotoku, ale on nie wie gdzie jest jego źródło, a w międzyczasie bóle jej przeszły. Lekarz zalecił czekać na bóle, ponieważ podobno tylko wtedy, wytworzą się jakieś tam bąbelki, które odsłonią miejsce krwawienia i tak Martyna wróciła do domu. Bóle się jak na złość nie pojawiały, a kiedy nadeszły wreszcie po jakimś czasie, Martyna ledwo żywa pojechała do znalezionego w internecie lekarza. Okazało się, że jest tak źle z nią, że lekarz po zbadaniu jej, stwierdził, że to się nadaje już teraz na operację, ponieważ jest bardziej źle niż możnaby się spodziewać i że ona przyszła do niego niemal w ostatniej chwili. "Proszę panią" powiedział lekarz. "Gdyby pani przyszła do mnie godzinę później, nie rozmawialibyśmy teraz". I tak Martyna wylądowała w szpitalu, gdzie po niemal trzech dniach ją wypuścili z temperaturą 39,9. w ciągu tych trzech dni, odbyła się operacja Martyny i wycięli jej to, co wyciąć powinni, po czym na pytanie Martyny kiedy już leżała na sali po operacji czy wszystko z nią ok, pielęgniarka stwierdziła, że z punktu medycznego jest ok. Po tygodniu, kazali jej zdiąć szwy. Kiedy po zabiegu wracała do domu, okazałosię, że pod bluzką Martyna czuje jakąś wilgoć. Wróciła więc do gabinetu zabiegowego, a tam okazałosię, że szycie się rozeszło i trzeba było założyć nowe szwy. Powiedzcie jaki idiota, każe zdejmować szwy, po tygodniu po tak poważnej operacji? T o ja po wycięciu woreczka żółciowego szwy miałem zdejmowane dopiero po trzech tygodniach, a lekarz który je zdejmował, twierdził, że to i tak jeszcze za wcześnie przyszedłem i zdejmowano mi je na raty. No, ale wracajmy do Martyny. Kiedy już Bóle przeszły, ale nie na długo i wdała się gorączka, która też choć nakrótko zniknęła. Nowy Lekarz Martyny, kazał jej przyjść na kontrolę za 2 tygodnie, ale tej wizyty, niestety już nie doczekała. Okazało się, że ona ma jeszcze jedną zaległą rehabilitację kręgosłupa i że właśnie zadzwonili ze szpitala, że właśnie jest dla niej miejsce i jeśli chce, to ma im dać odpowiedź do następnego dnia. Martyna zdecydowała, że jednak skorzysta, tym bardziej, że miała to być jej ostatnia rehabilitacja w tym roku. W szpitalu miała być chyba 2 tygodnie, nie pamiętam teraz już dokładnie. Ze względu na fakt, że w miejscu w którym dane było jej przebywać zasięg komórkowy był marny, pozostało nam kontaktować się na nessengerze. Zresztą byłem o tym uprzedzony, ale w okolicy drugiego tygodnia, nagle, kontakt między nami się urwał. Nie mogłem się do niej do dzwonić, ani na messengera, ani normalnie na telefon. Nawet `nie wiecie, jak się wystraszyłem, że coś mogłoby się jej stać. Próbowałem kontaktu z nią co kilka godzin z marnym rezultatem, marnym, czyli żadnym. Ciągle włączała mi się poczta głosowa. Trzeciego dnia bez skutecznych prób, jakież było moje zdziwienie, kiedy poraz nie wiem który usiłowałem się do dzwonić do Martyny, w mojej słuchawce pojawiły się niemieckie komunikaty o tym, że numer jest teraz niedostępny. To mnie już całkiem zszokowało. Jak to? ale o co chodzi? Dla czego po niemiecku? Długo nie mogłem się otrząsnąć z doznanego szoku. Próbowałem kilka razy, myśląc, że może się przesłyszałem, albo co, ale nie, uparcie panienka w mojej słuchawce szwargotała o niedostępnym numerze po niemiecku. Teraz już całkiem nie wiedziałem co robić. Minął kolejny dzień i ktoś dzwoni na messengera. Kiedy zobaczyłem, że to Martyna, myślałem, że to sen jakiś i że zaraz się obudzę i że jej nazwisko za chwilę zniknie z wyświetlacza. Odebrałem połączenie i usłyszałem ją po drugiej stronie. Musiałem nieco ochłonąć, żeby wydobyć z siebie jakikolwiek dźwięk. Wreszcie, udało mi się to. Martyna, co się dzieje? czy ty jesteś w niemczech? Zapytałem tak od po prostu, wiedząc, że ona ma dwóch braci u naszych sąsiadów. "Tak", Brzmiała odpowiedź wypowiedziana tak słabym głosem, że po prosiłem ją, żeby powtórzyła. "Tak". U braci? "Nie. W szpitalu, a ściślej rzecz biorąc w klinice, ale nic nie wiem i nie pytaj mnie, bo ja nawet nie rozumiem co oni do mnie mówią"". "Nie znam niemieckiego". Jak się tam znalazłaś? "Rozmawiałam z rodzinką z niemiec, przez kamerkę i nagle złapał mnie taki ból brzucha, że zemdlałam", a potem obudziłam się już tutaj. Martyna w niemieckiej klinice przeleżała prawie trzy tygodnie, ale przynajmniej niemcy znają się na swojej robocie, bo okazało się, że po ostatniej operacji, wdało się zakażenie i stąd te wszystkie bóle. Niemcy dość szybko postawili ją na nogi i mogła wracać, żeby zająć się bierzącymi sprawami. Wracając jeszcze na moment do Martyny wizyty u mnie, jednej z nocy kiedy tak leżeliśmy obok siebie w łóżku, powiedziałem jej o moich zasadach i że mam do niej pytanie, ale jeśli nie chce może mi odmówić lub kazać mi z tym nieco zaczekać. a Jedna z moich zasad jest taka, że żeby dziewczyna/kobieta, była moją partnerką, ja pytam, ona odpowiada, tak, albo nie. Nie ma tak, u mnie, że coś się dzieje samo i jak ktoś kiedyś zapyta: "Hmm no to jesteście parą. To jak się to stało"? I tu pada prosta odpowiedź: "aaaaa wiesz, tak jakoś samo wyszło". Ja muszę znać zdanie osoby z którą chciałbym się związać. Tak więc zadałem w nocy to pytanie: Martyna, czy chciałabyś zostać moją dziewczyną? Martyna bez wahania dała odpowiedź twierdzącą. Jakiś czas później posunąłem się w moich pytaniach dalej i zapytałem ją, czy chciałaby za mnie wyjść i tu też padła odpowiedź twierdząca, choć to z mojej strony było pytanie czysto hipotetyczne. Tyle, że przy odpowiedzi o małżeństwo było jedno zastrzeżenie. "Chciałabym, ale tylko ślub cywilny. Kościelnego nie uznaję". Przyznam, że ta odpowiedź była jak miód na moje serce :D. Bo ja ateista i ślub kościelny :D. Sami pomyślcie 😀 Po tej oświadczynowej chwili zasnęliśmy. C.D.N

Zauważyłem, że Martyna zatrzymała się, i czeka aż minie ją kolegaz koleżanką i za chwile szła obok mnie. "Hejo, co tam" Zagadnęła mnie. A nic jak tam spacerek? odbiłem piłeczkę i jakoś tam potoczyła się rozmowa z której prawdę móiąc, nic nie pamiętam. Martyna potem, wróciła na początek grupy i przez jakieś kilkanaście minut szła na przodzie, a ja standardowo styłu. Za tych kilkanaście minut, Martyna znowu zatrzymała się i czekała aż ją nasza grupa minie i znowu szła obok mnie i znowu rozmawialiśmy niepamiętam o czym. Później, dużo później koleżanka z poznania, co nieco mi rozjaśniła, ale i tak niewiele to dało. Podobno, rozmawialiśmy z Martyną o muzyce i magnetofonach szpulowych itd. Nie ma co, świetny temat na rozmowę z dziewczyną :D. Jak sobie pomyślę, że mogłem zrobić więcej w tej sprawie to możnaby to nazwać jednym słowem: Żenada! Martyna jeszcze kilka razy dołączała do mnie na tym spacerze i w pewnym momencie, to ja, wysworowałem się do przodu, dołączając do znajomka wynajmującego pokój i Martyny. Zaczęliśmy rozmowę od tak, o wszystkim i o niczym, przy czym kolega prawie milczał, a i sama martyna jeśli jej nie zagadnąć też niewiele miała do powiedzenia. Czas jakiś później, kiedy nasze wojaże po Krakowie dobiegały końca, nareszcie Martyna zaczęła jakąś tam konwersację z małą moją pomocą, a znajomek zajął się naszą "parą", która zaczęła się wygłupiać i nijak nie chcieli słuchać co on do nich mówi. W rezultacie, ja Martyna i znajomek od pokoju, stwierdziliśmy, że przecież sobie poradzą więc zaczęliśmy powrót do miejsca zamieszkania. Po spacerze, Martyna nie pokazała się więcej u nas i niemal cały czas do końca swojego pobytu spędziła ze znajomkiem od wynajmowanego pokoju. Kolejnego dnia, Martyna wyjeżdżała do siebie i nadszedł czas pożegnania. przy drzwiach wyjściowych z mieszkania, wszyscy się z Martyną pożegnali podając jej rękę, aż przyszła kolej na mnie. Martyna zamiast podać mi rękę jak wszystkim, objęła mnie i pożegnała się ze mną na tzw. misia. dużo później okazało się, że ten gest nie był bez znaczenia, a przynajmniej dla niej. Wracając jednak do wizyty Martyny, z tym zaproszeniem, według martyny to miałoby wyglądać tak, że znajomy, który wyszedł po mnie na Płaszów zaprosił ją do siebie dużo wcześniej, bo jakiś miesiąc przed moją wizytą. Nie znam celu zaproszenia Martyny do Krakowa, ale fakt, że Martyna wtedy wyszła z pokoju, spowodowany był tym, że ona myślała, że skoro jest zaproszona przez kuzyna, ten jakoś się też nią zajmie. tym czasem, jej kuzyn owszem, zajmował się, ale kimś innym i nie miał dla niej czasu, więc wyszła do kuchni, zastanawiając się, czy dobrze zrobiła przyjeżdżając i tam zastał ją najemca pokoju. Podobno pociekło tam kilka łez. Najemca pokoju zaczął ją pocieszać a wieczorem znajomy, oświadczył, że Martyna śpi u najemcy. O tym wiem od niej samej, która historia jest prawdziwa? hmm: nie wnikam. Kiedy tak siedzieliśmy razem wszyscy w pokoju dwa dni wcześniej w trakcie rozmowy, powiedziałem Martynie o teamtalku i że jakby chciała, to mogę jej pomóc go skonfigurować i że tam, może poznać sporo ciekawych ludzi i po gadać na przeróżne tematy. Martyna zgodziła się i ściągnęła sobie aplikację, którą potem wspólnie z nią skonfigurowaliśmy. Nadała sobie nick: "Koliberek". Skąd pomysł na właś nie taki nick? Tego chyba najstarsi górale nie wiedzą. Dość, że Martyna wyjechała i wkrótce i ja stwierdziłem, że na mnie czas. Próbowałem namówić koleżankę z Poznania, żeby pojechała ze mną, bo w podróży we dwoje i raźniej i Wrocław po drodze do Poznania. Ostatecznie wracałem sam. Minął może tydzień od mojej wizyty w krakowie i któregoś dnia, mam odpalonego teamtalka, którego prawie nigdy nie wyłączam i słyszę komunikat: "Koliberek loguje się", a po chwili: "Dołącza się koliberek". Prawdę mówiąc, zapomniałem już o tym, że Martyna ma teamtalka ponieważ, potraktowałem tą przelotną znajomość właśnie jak przelotną i nie przypuszczałem, że jeszcze kiedykolwiek dojdzie do przecięcia się naszych dróg. Koliberek wisiał czas jakiś na serwerze i naszym kanale i domyśliłem się, że Martyna nie wie co z tym dalej zrobić, bo nie powiedziałem jej, że w teamtalku prócz rozmów głosowych można też pisać. Napisałem jej wiadomość prywatną: "Martyna, nie słychać cię". Widać ona była bardziej ogarnięta, bo po chwili odpisała: "To co ja mam zrobić"? Wytłumaczyłem jej pisząc do czego służy żółty przycisk po prawej stronie na samym dole w rogu, ale i to niewiele dało, bo nadal jej nie było słychać. W pewnym momencie po prosiłem ją: "Wiesz co? a mogłabyś mi podać swój numer telefonu, to może w taki sposób, uda nam się to ogarnąć"? Po chwili dostałem jej numer i zadzwoniłem do niej. Okazało się, że ona ma coś po przestawiane w ustawieniach aplikacji i czytając mi opcje, ja, mówiłem jej co ma zaznaczyć, a co odznaczyć. Za czas jakiś, nareszcie było ją już słychać na kanale. Potem, jeszcze rozmawialiśmy o różnych głupotach i zakończyliśmy rozmowę. I tu pojawia się kolejna dziura w pamięci. Kiedy wiele dni później zapytałem Martynę, czy ona coś pamięta od momentu kiedy do niej zadzwoniłem, żeby jej pomóc z teamtalkiem, ona też odpowiedziała mi, że nic nie pamięta. Dziwne, bo przecież ktoś znas coś musi pamiętać. Moja pamięć wróciła do normy dopiero, długo po konfiguracji teamtalka, ale wtedy już ja, mia łem do Martyny zupełnie inny stosunek. Już wtedy było między nami jak w stosunkach niemal więcej niż przyjacielskich. Wtedy to zaczęły się rozmowy do rana noc w noc i niemal dzień w dzień, Martyna opowiadała mi o swoim życiu o którym możnaby książki pisać. O swoich nieudanych stosunkach rodzinnych i wielu innych wydarzeniach, jakie przeżyła. Niektóre niemal na samą myśl, "jerzą włosy na głowie.". W niektórych przypadkach aż ciśnie się pytanie: Gdzie był wtedy bóg którego tak wszyscy ubustwiają i mówią, że on jest taki dobry? C.D.N