Kategoria: Salonik poezji

Na Żoliborzu w małym domeczku,
Pomiędzy ludźmi tak po sąsiedzku,
Sam, bez teściowej, dzieci i żony,
Mieszkał staruszek pewien zmarszczony.
Ponieważ kotów hodował parkę,
Pokrytą sierścią miał marynarkę.
Do tego jeszcze w skarpetkach dziury,
Co dopełniały obraz ponury.
Cicho się jakoś po świecie błąkał,
Nie prawa jazdy, nie w banku konta.
Z rodziny został sam z bratanicą,
Co wielokrotną była dziewicą.
Staruszek ten miał na władzę parcie,
I do tej władzy dążył uparcie.
Aż wreszcie na przekór całem,u światu
Zbudował sobie partię frustratów,
Która na skutek losu przekory,
Wygrała w końcu w Polsce wybory.
I niewątpliwie za tą przyczyną,
Niezwykle nam się dziadek rozwinął.
Realizując swój pomysł śmiały,
Podporządkował sobie kraj cały.
Rozdawał stołki i kasę dzielił,
Tłumacząc reszcie obywateli,
Że choć jest ciężko i gorzej będzie,
To on wciąż dobro ich ma na względzie.
Nie czerpiąc przy tym korzyści żadnych,
Sam biedny, skromny i nieporadny.
A pewnym szarym styczniowym świtem,
W świat poszły wieści niesamowite,
Że to nie tylko dom i dwa koty,
Lecz jeszcze kilka milionów złotych.
Tak pomalutku do grosza grosik,
Biedny staruszek Polsce zakosił.
A więc bogatsi tym doświadczeniem,
Na przyszłość bądźmy czujni szalenie.
I nauczeni dzisiejszą chwilą,
Wciąż pamiętajmy – pozory mylą.

Na Eltenie burza, bo szef projektu Dawid na użytkowników się wkurza. Swą gwardię przyboczną na inne blogi wysyła, żeby pokazać innym, jaka przy nim ludzi siła. Sam też nie próżnuje i na innych blogach, oszczerstwa śmiało wypisuje. Tu papierek, tam zaś baltim, sam już nie wiem, zazdroszczą? czy czegoś żal im? Jeden z drugim po blogach się snują i innym uczciwym w komentarzach tyłek trują. A to, że jak się nie pomaga, zabierać głosu nie wypada, że w tym wieku to istna dziecinada, a to co robicie, to istna żenada. :P. Nie dajemy rady! krzyczy Dawid i moderacja, a wraz znimi, krzyczy też cała administracja. Na forach coraz więcej niepochlebnych wpisów, kto nam tak szkodzi? hmm: zapewne to Krissu. Już ekipa zarządu zbiera się u Dawida pana, radzą co zrobić, nagle ktoś krzyczy: "ja wiem! wiem! dajmy mu bana"! I gdy wszyscy zawiść mają już bardzo w czubie, Julitka nagle stwierdza: Za to coście tu uradzili, szczególnie was lubię. Już ostrzeżenie, na priv się wysyła, wszak tak ustalono, bo w jedności rzeczona siła. Lecz co to? na forum, nowy wpis się pojawia. "Nie posłuchał nas! to jawna kpina"! "a to ci podła gadzina"! Zaraz zrobię z nim porządek i dam mu ban na trzy dni na dobry początek. Może to go czegoś nauczy i przestanie po forach się włuczyć. Możem i stary i może głupi, ale jedno wiem spewnością: w taki sposób, posłuchu raczej się nie kupi. Miast ostrzegać i banować i w swej skorópce się chować, Nastaw ucha i posłuchaj. Nie doszukuj się w każdym użytkowników pisku, przeciw sobie z góry uknutego spisku. Boć taka postawa, na ignoranctwo zakrawa. Jak ktoś do pomocy się zgłasza, daj mu szansę, anie odrazu wypraszaj. I nie nasyłaj na niego ludzi, bo kiedyś każdemu się to znudzi. A wypisywanie na cudzych blogach paszkwili, też nie przysporzy ci fanów i tak to wygląda moi mili. A zatem, drogi Dawidzie: Jeśliś człek myślący, zrozumiesz tego tekstu przekaz gorący, a jeśli nie, to już nic ci nie pomoże. nawet ja bóg w twej największej pokorze.

Ps:

Wkrótce ciąg dalszy biografii niebiografii.

Kiedyś koleżanka Zuzler, Napisała mi w komentarzu, że były już wiersze wieczorne, poranne i nocne, a brak jest wiersza południowego, lub jak kto woli popołudniowego no to wymyśliłem 😀

Wierszyk w samo południe.

Gdy noc się kończy i za oknem cudnie,
otwierasz oczy i stwierdzasz,
że to już południe.
I gdy w twej głowie myśl ta już zalega,
mówisz sobie:
Ech, Ale mnie spił tem mój kolega.

I znów mamy nowy dzień, zapasem majówka, a ja sobie tak siedzę i myślę i wpadł mi do głowy poniższy wierszyk. Do jego napisania, skłoniły mnie pewne wydarzenia, mające miejsce całkiem niedawno.

Zastanów się nad sobą!

tyle w nas zawiści, ile na drzewach liści.
Tyle każdy w sobie nosi złości, A brak mu zwykłej ludzkiej miłości.
Tyle zła wokół nas, czy zmieni to czas?
To wszystko siedzi w każdym człowieku, dla czego tak jest?
Tego nie wie nikt, bo tak jest od wieków.
I gdy słowa tego wiersza powstają z niczego,
Zastanów się nad sobą, ty koleżanko
i ty kolego.
Bo kiedyś być może wspomnisz moje słowa
I okaże się, że już zapóźno na to,
żeby zbudować coś od podstaw,
Tak po prostu, od nowa.

Od taki wierszyk z powietrza.

Fałszywa wiara

Mówimy sobie, kocham cię,
a tak naprawdę, oszukujemy się.
Mówimy sobie, zależy mi na tobie,
a tak naprawdę, inne myśli goszczą w naszej głowie.
Mówisz mi, że tylko ze mną wszystkie noce i dnie,
a tak naprawdę już dawno nie ma cię obok mnie.
Mówisz mi, że tylko ja i ty,
a na koniec, zostają tylko smutne sny.

Każdy ma swoje przemyślenia na temat, co byłoby gdybyśmy odeszli z tego świata i czy czy ci, którzy odeszli faktycznie nas słyszą kiedy się do nich mówi? Mnie kiedyś też naszły tego typu przemyślenia i stąd poniższy wiersz.

Dialog między niebem a ziemią:

Co by było gdyby nie było mnie?
Co by było gdyby nie było cię?
Kto to wie?
my czy wy?
A może reszta świata co rękę podnosi na swego brata?
Co by było gdyby nie było mnie?
co chcesz żeby było, zanim świat skończy się?
Każdy dąży do jakiegoś celu,
ale dociera tam nie wielu.
Czy chcesz iść w stronę światła,
które tam na końcu gdzieś widnieje?
nie! ty nie chcesz tam iść.
Boisz się świata i tego,
że cię ktoś wyśmieje.
A jednak idziesz tam niestródzenie,
bo wiesz, że tam jest miłość boża
i wieczne zbawienie.
To niebo się przed tobą otwiera,
co robisz ty? Ty, wchodzisz a ciało twe umiera.
Nie widzisz już krzywdy tych, co na ziemi zostali, Niech świat grom pochłonie,
niech się spali!
mi tu dobrze wśród aniołów w niebie,
chcesz? to chodź!
teraz ja, wołam ciebie.
A może nie chcesz tu być?
może wolisz tam na ziemi, wśród kłamstwa i obłódy tkwić? chcesz? Przecież życie na ziemi to udręka.
Brat zabija brata!
"niech mu uschnie ręka!"
chodź tu do nas do nieba! Nie martw się!
innych też ściągniemy, jak będzie potrzeba.

Tym razem wiersz, który wpadł mi do głowy jakieś 12 lat temu, kiedy za oknem rozszalała się ogromna burza, a ja siedząc sam w swoim pokoju, wobrażałem sobie, jak to jest, kiedy gdy, w takiej ulewie i nocą może czuć się ktoś, kto nie ma nikogo na świecie, kto jest zupełnie sam. Pierwsze wersy wpadły mi w momencie potężnego błysku i niemal rozwalającego szyby w oknach grzmotu. Możnaby powiedzieć, że to rozładowanie atmosferyczne, jakoś mnie tam natchnęło. Aż dziw, jakie czasami okoliczności towarzyszą powstawaniu niektórych moich wierszy. Gdyby dzisiaj, naszła mnie wena, moje wiersze wyglądałyby nieco inaczej. Wiersze z tamtych czasów z perspektywy czasu, że tak to nazwę, są zbyt proste i zbyt nijakie, ale to moje zdanie. Myślę, że dzisiaj byłyby nieco dojrzalsze. Może jeszcze kiedyś najdzie mnie chęć coś napisać. Może jeszcze kiedyś ponownie Błyśnie, trzaśnie i powstanie wiersz.

Moje miasto.

Ulicami mego miasta idzie dziewczyna zagubiona.
Trochę smutna, trochę zamyślona, a tu miasto nocą okryte, gdzież jest me szczęście ukryte? Ulicami mego miasta idzie dziewczyna miła, idzie i szuka szczęścia, które gdzieś zgubiła. Hej! dziewczyno! krzyczy jakiś głos z daleka, a tu drzewa i szumiąca rzeka,Hej! Przystanęła zapłakana. Hej to ja! Tu jestem ma ukochana! Chodź do mnie ma jedyna i kochaj mnie tak, jak matka kocha syna.

Witajcie.

Tak sobie siedzę i przeglądam swoje przeróżne zbiory i wpadł mi w ręce jeszcze jeden wierszyk z dawnych czasów. Choć nie tak odległych, bo z końca lat 90tych, ale stwierdziłem, że nadaje się do publikacji i że nie będzie z tego żadnej żenady 😀

chciałbym.

Chciałbym ci powiedzieć dzień dobry, kiedy się nudzisz,
Chciałbym ci powiedzieć dzień dobry, gdy ze snu się budzisz,
chciałbym ci powiedzieć dzień dobry, kiedy się smucisz,
chciałbym ci powiedzieć dzień dobry, gdy za oknem plucha,
Hej! czy ty mnie jeszcze słuchasz?
bo wiesz, chciałbym ci jeszcze tyle słów powiedzieć do ucha.
Chciałbym ci powiedzieć, jak piękny jest świat o świcie
i jak wspaniałe jest z tobą życie.
A przede wszystkim, chciałbym ci powiedzieć, że wiem, jak bardzo kocham cię.

Tak sobie siedzę i myślę i różne mi myśli po głowie łażą. Stąd i to co poniżej.

Senny wierszyk.

Już noc za oknami się skrada, już i całe miasto, do snu się układa.
Zaśnij więc i ty mój aniele, bo w krainie snu, spewnością jest weselej.
A gdy rano już odejdzie sen, ty z uśmiechem, przywitasz nowy dzień.

A o to wierszyk, który wpadł mi do głowy dzisiaj, kiedy mi się nudziło 😀

Nocna miłość

Gdy nadchodzi nocy czas i gaśnie słońca blask,
Gdy za oknami cisza się otwiera i hałas dnia zamiera,
Ułóż się wygodnie, boja, do krainy snu właśnie cię zabieram.
Przytul się i czuj się bezpieczna, niech spotka cię tam moja miłość,
Bo wiesz? ona jest wieczna.
Niech wyleje się w tobie z całą mocą i niech nie mija wraz z Odchodzącą nocą.
A rano, kiedy otworzysz oczy, niechaj z nową siłą cię zaskoczy.